Vimana i inne aparaty latające starożytności

VimanaKiedy patrzymy na oficjalny obraz historii, widzimy panoramę rozwoju ludzkości w formie prawdopodobnego przebiegu ewolucji kulturowej. Według tej wizji, ludzkość rozwijała się stopniowo poprzez liczne epoki, poczynając od czasów starożytnych. Po epoce kamiennej następowała epoka brązu, po epoce brązu – epoka żelaza. Jeśli jedna przyjrzymy się dokładniej świadectwom antycznej kultury, dojdziemy do wniosku, że schemat rozwoju podawany przez oficjalną naukę stoi dokładnie na głowie!

Znajdziemy mianowicie technikę lotniczą w epoce kamiennej, gigantyczne satelity Ziemi w epoce brązu i antyczne perpetuum mobile, które przez długi czas działało w Arabii, w epoce żelaza. Jak to było z tym starożytnym lotnictwem? Po wielkiej światowej powodzi, która wspominana jest na całej Ziemi, jako potop, technologią budowy statków latających dysponowała niewielka elita władców. Pojawili się oni, według przekazów wszystkich znaczących kultur, jako potomkowie rasy nieziemskiej. Ich wiodący przedstawiciele nazywali siebie sami „Anunnaki”, czyli „Niebianie na Ziemi”. Przed z górą 5000 lat kluczową rolę odgrywała więc technologia lotnicza.

Różnorodność typów maszyn latających

Vimana_4Po informacje dotyczące latających statków trzeba udać się aż do Indii i szukać opisów w liczących sobie 4000 lat tekstach sanskryckich. Nieocenionym źródłem informacji są starohinduskie eposy Mahabharata i Ramajana. Nawiasem mówiąc, Mahabharata jest najdłuższym utworem literackim na świecie, kilkukrotnie przewyższa pod tym względem „Iliadę i Odyseję” albo Biblię.

Badania najstarszych manuskryptów sanskryckich pod kątem techniki lotniczej wykazały istnienie trzech typów latających maszyn: ratha, vimana i sabha. Ratha występuje często, jako synonim „latających pojazdów”. Istnieją opisy różnych rodzajów vimana, ich charakterystyki i systemy napędu. Vimany były w stanie poruszać się w atmosferze, pod wodą, pod ziemią, w otwartym kosmosie, a nawet za granicami naszego wszechświata.

Opisano pięć głównych typów latających vimana:

  • rukma – stożkowy kształt i złoty kolor,
  • sundara – podobieństwo do rakiety i srebrny połysk,
  • tripura – pojazd trzypiętrowy,
  • sakuna – podobieństwo do ptaka,
  • agnihotra – w odróżnieniu od innych statków, porusza się na zasadzie odrzutu.

Budowa vimanów

Przetłumaczony w latach 60 ubiegłego wieku z sanskrytu tekst antycznego uczonego Maharshi Bharadwaya mówi zadziwiająco wiele o vimanach:

„Aparat, który porusza się wewnętrzną siłą, jak ptak, czy to na lądzie, czy w powietrzu, nazywa się vimana. Ten, który może poruszać się po niebie z miejsca na miejsce, z kraju do kraju, z jednego świata do drugiego. To tajemnica, jak:
  1. budować latające aparaty, które nie łamią się, nie mogą być podzielone, nie płoną w ogniu i są niezniszczalne
  2. latające aparaty zatrzymać w miejscu
  3. latające aparaty uczynić niewidzialnymi
  4. usłyszeć dźwięki i rozmowy we wrogiej latającej maszynie
  5. określić kierunek lotu wrogiej maszyny
  6. pozbawić świadomości istoty we wrogich pojazdach latających i zniszczyć je”.

Vimana_3Chyba największe wrażenie robi informacja, że w niektórych starohinduskich przekazach o tych rzekomo mitycznych vimanach mówi się, jak je zbudować! Swego rodzaju dosyć szczegółowa instrukcja w sanskrycie: „Korpus vimana należy wykonać mocny i trwały, podobny do wielkiego ptaka z lekkiego materiału. Wewnątrz trzeba umieścić silnik rtęciowy (!) z jego żelazną nagrzewnicą pod spodem.

Przy pomocy siły skrytej w rtęci, która wprawia w ruch ciągnący huragan, człowiek siedzący wewnątrz może podróżować po niebie na wielkie odległości. Ruch vimana jest taki, że może on wznosić się pionowo, pionowo opadać i poruszać się pod kątem w przód i w tył. Z pomocą tych maszyn istoty ludzkie mogą wznosić się w powietrze, a niebiańskie istoty mogą opuszczać się na ziemię”. Jest oczywiste, że starożytni Hindusi latali na tych aparatach po całej Azji, a prawdopodobnie i na Atlantydę, i do Ameryki Południowej.

Wyposażenie wewnętrzne

Z Ramajany dowiadujemy się szczegółów o wewnętrznym wyposażeniu viman: „Niebiańskie pojazdy posiadają rożne pomieszczenia i małe, perłami wysadzane okna. Wewnątrz znajdują się wygodne, bogato dekorowane wnętrza. Dolne piętra - chodzi tu o tripura vimana – zdobione są kryształami, a główne pomieszczenie wyłożone dywanami i wykładzinami”. Niektóre opisane tam vimany mogły przewozić 12 osób. Startowały rano na Cejlonie i osiągały miasto Ayodhaya po dziewięciu godzinach, przebywając dystans 2880 km. Odpowiada to przeciętnej prędkości podróżnej 320 km/h.

Vimana_2Wajliksi – latające pojazdy Atlantydy

Według hinduskich przekazów mieszkańcy Atlantydy byli bardziej rozwinięci pod względem technologicznym od Hindusów. Ich maszyny latające, wajliksi, były podobne do vimanów, ale nie identyczne. Zbudowane zwykle w kształcie cygara mogły manewrować zarówno pod wodą, jak i w atmosferze, a nawet w przestrzeni kosmicznej.

Do napędu wajliksi używano silników antygrawitacyjnych, których moc dochodziła do 80 000 KM. Niestety, Vimany, podobnie jak większość naukowych wynalazków i odkryć, zostały ostatecznie wykorzystane do celów wojennych. Co ciekawe, starożytne bojowe maszyny latające były wyposażone w broń rakietową, laserową, oraz superbroń jądrową.

Jest bardzo prawdopodobne, że do osiągnięć naszej cywilizacji powinniśmy podchodzić z większą pokorą – być może odtwarzamy jedynie mozolnie coś, co już dawno istniało.

Wigilia Samhain (Halloween) - Święto Zmarłych
Trójkąt Bermudzki – tam czas płynie inaczej
Wazon z Dorchester
Klątwy klejnotów - mroczna strona diamentów
Co wiemy o jednorożcach - czy istnieją?
Córka Renu