Owalne kamienie z andezytu, wygładzone przez wodę, o masie od 15-20 g do pół tony (przeważnie zaś wielkości arbuza). Na ich powierzchni znajdują się wygrawerowane rysunki dawnych mieszkańców Peru oraz zwierząt w scenach całkowicie sprzecznych z przyjętą oficjalnie chronologią.
Historia
Pierwsze wzmianki o znajdowanych w tym regionie Peru czarnych kamieniach z wizerunkami osobliwych zwierząt pochodzą z XVI wieku. Kronikarz Juan de Santa Cruz Pachacuti pisał w swoim dziele „Relacion de antiqua dades reyno del Peru” (1570), że na terenie Chinchayunga (dzisiejsza prowincja Ica) znajdowane są liczne kamienie z grawerowanymi rysunkami. Jest też szereg innych doniesień o wczesnych znaleziskach tajemniczych kamieni.
Dzisiaj można z całą pewnością stwierdzić, że na początku lat 60 kamienie z Ica zaczęły być aktywnie sprzedawane na czarnym rynku antykwarycznym w Peru. Głównym miejscem znajdowania tych kamieni było niewielkie miasteczko Ocucaje, położone ok. 40 km od stolicy prowincji – Ica. Za pierwszych oficjalnych kolekcjonerów kamieni z Ica uważa się braci Carlosa i Pablo Solte, a także architekta Santiago Arturo Calvo. Ten ostatni, aby osobiście przekonać się, że kamienie nie są podróbką, rozpoczął w 1960 r. własnoręczne poszukiwania w rejonie Ocucaje i ostatecznie znalazł dwa egzemplarze w grobowcach z czasów przedinkaskich. Jednak prawdziwą sławę zawdzięczają kamienie z Ica doktorowi Javierowi Cabrera (1924-2001).
Profesor medycyny, dziekan wydziału medycznego uniwersytetu w Limie był w prostej linii potomkiem hiszpańskiego konkwistadora don Jeronimo de Cabrera i Toleda, założyciela w 1563 r. miasta Ica. Właśnie dr Cabrera tak bardzo zafascynował się kamieniami z Ica, że poświęcił ich kolekcjonowaniu i badaniu resztę swego życia, czyli ni mniej, ni więcej, tylko 40 lat. Prawie cały swój majątek wydał na zakup kamieni, które nazwał „gliptolitami”. W ciągu życia zebrał ponad 11 000 kamieni, zamieniając swój dom w centrum miasta Ica w muzeum. Sam Cabrera uważał, że ogólna liczba kamieni, które widział w innych prywatnych zbiorach wynosi ok. 10 000, a wszystkich – łącznie z tymi kupionymi przez turystów i rozproszonymi po całym świecie – może sięgać nawet 50 000.
Zagadka kamieni z Ica
Główną zagadkę stanowią rysunki na tych kamieniach. Jakimś ostrym narzędziem wydrapano na ich powierzchni scenki polowania na prehistoryczne zwierzęta, obrazy operacji chirurgicznych, ludzi oglądających coś przez lupę albo teleskop, mapy geograficzne z nieznanymi kontynentami. Można je podzielić na kilka kategorii:
- Dinozaury – polowanie na te zwierzęta albo wykorzystanie ich do pracy,
- Zaawansowane technologie – teleskopy, pojazdy latające.
- Zaawansowane zabiegi medyczne – operacje na sercu albo na mózgu, aborcje.
- Mapy – Ameryka Północna i Południowa jako rozdzielone kontynenty oraz dwa inne, nieznane.
- Pornografia.
Doktor Cabrera twierdzi, że kamienie były początkowo ułożone w ściśle określonym porządku. Można było korzystać z nich, jak z biblioteki. W każdej serii kamieni zmieniał się (narastał) ich rozmiar, a także sposób naniesienia rysunku:
od grawerowania do płaskorzeźby. Wybrzeże oceanu, gdzie leżały kamienie, z czasem uległo działaniu gigantycznych fal, wiatrów, erozji brzegów i innych zjawisk przyrodniczych, które „przemieszały” kamienne stronice.
Co widać na kamieniach z Ica?
Na niektórych kamieniach można zobaczyć jeźdźców, ale na takich koniach, które na amerykańskim kontynencie wymarły przed 150-200 tysiącami lat. Powstaje pytanie, kim byli ludzie na tych koniach?
Jeszcze większe zdziwienie wywołują obrazki przedstawiające jazdę ludzi na dinozaurach. W oczy rzuca się też osobliwy sposób przedstawiania człowieka na kamieniach z Ica. Ma on niewspółmiernie dużą głowę w proporcji do ciała, jak 1:3, albo 1:4, podczas gdy głowa współczesnego człowieka stanowi tylko 1:7. Niezwykłe proporcje budowy „człowieka Ica” mogą świadczyć o tym, że nie jest on naszym przodkiem.
odobnie jest z budową rąk postaci na peruwiańskich rysunkach. Topory i noże myśliwych polujących na dinozaury, przedstawione na czarnych kamieniach, były wykonane z metalu. Na dwóch dużych kamieniach o wadze ponad 100 kg przedstawiono ocean otoczony wysokimi górami. Można tam rozpoznać zarys kontynentów, wizerunki ludzi i zwierząt. Kształty kontynentów wyraźnie różnią się od dzisiejszych.
Próba wyjaśnienia fenomenu kamieni z Ica
Peruwiańskie znalezisko stawia przed nami wiele pytań, i aby na nie odpowiedzieć potrzebne są międzynarodowe ekspedycje, które organizowałyby poszukiwania nowych eksponatów oraz badania i publikacja wszystkich rysunków. Robert Charroux, francuski pisarz, twierdzi, że rysunki zostały wykonane 10 do 50 tysięcy lat temu.
Dowodzą, że albo współczesna oficjalna nauka się myli, i prehistoryczne zwierzęta istniały w Ameryce Południowej jeszcze stosunkowo niedawno, albo że przedstawiciele tej wymarłej cywilizacji potrafili w jakiś sposób przekazywać z pokolenia na pokolenie obrazy zwierząt, z którymi stykali się ich przodkowie.
Ogromna liczba obiektów zgromadzonych na niewielkiej powierzchni wyraźnie świadczy o ich celowej koncentracji. W ten sposób kamienie z Ica wyglądają na ślady wysokorozwiniętej cywilizacji, której przedstawiciele chcieli przekazać następcom część swojej wiedzy przed nadejściem ogromnego kataklizmu.
Opinie zwolenników prehistorycznego pochodzenia kamieni z Ica.
- W ekspertyzie wykonanej w kompanii Mauricio Hochschild na zlecenie dr Cabrery napisano: „Kamienie pokryte są patyną - cienką, naturalną warstwą utlenienia, którą stwierdzono również w kanałach rzeźb. Pozwala to mówić o ich starożytności”.
- Istnieją wzmianki o kamieniach z Ica, jako o przedmiotach znanych archeologom przed rokiem 1961.
- Początkowo, w latach 60 i 80, kamienie były sprzedawane dosłownie za grosze, co w żaden sposób nie pokrywałoby kosztów ich ewentualnej podróbki.
- Uważa się, że na kamieniach przedstawione zostały diplodoki z trójkątnymi, kostnymi płytkami ciągnącymi się wzdłuż grzbietu, których istnienie odkryto dopiero na początku lat 90, czyli wiele lat po pojawieniu się zbiorów dr Cabrery.
- Do wykonania dziesiątków tysięcy znanych dzisiaj kamieni z Ica potrzebne byłyby przemysłowe metody ich produkcji i nanoszenia rysunków, co nie mogłoby pozostać niezauważone.
Kiedy mowa jest o starożytnych artefaktach, najprościej jest ogłosić je podróbką podpierając się przy tym nazwiskami uznanych autorytetów. Krótko mówiąc, społeczność naukowa ignoruje istnienie faktów archeologicznych, niemożliwych do wyjaśnienia w ramach istniejących teorii albo przeczących tym teoriom.
